De volgende dag in expeditie Noorwegen:

Moe van een nacht slecht slapen sta ik op. Mijn reisgenoot staat er nog fris en fruitig bij al te genieten van het uitzicht.

Deze ochtend gaat alles op zijn 11/35e bij mij. Traag als een schildpad begin ik te ontbijten en kamp op te ruimen. Ik zie ook geen enkele reden om ook maar mijn tempo enigzins te verhogen.
Gelukkig had ik vannacht het thermo ondergoed aan gedaan. Dit was net genoeg om het niet ijskoud te krijgen.
Of ik nu op mijn linkerzij ging liggen of rechterzij, het was beide niet lang vol te houden. Een spierpijn bleef mij gemeen plagen. Het slaapmatje is niet super heb ik de indruk. Maar goed.....

Het is grijs en mistig. Ik besluit mij warm aan te kleden voordat wij onze schuilplaats verlaten. In het meer zie ik nog een vis voorbij zwemmen en regelmatig springt er een uit het water om een mug te vangen.

Ik ruim mijn grondzeil nog even op.... hoe komt dat daar terecht? Een drolletje? Met meer geluk dan wijsheid is deze bruine jongen niet geplet onder mijn tent en mijn zeil nog schoon. En nee, deze was niet van mij: op loop afstand ligt een toiletgebouw. Dus dit is wildkamperen deluxe.
Het is tijd om naar de Geiranger te gaan😁 en weer te luisteren naar de heerlijke klanken van mijn tweewielige vriend die een mooi deuntje voor mij bromt.

Zo, waar waren we.... in Noorwegen. Om precies te zijn de 63 naar de Geiranger. In verband met de drukte besloten deze maar 1 keer te rijden. Ik bestudeer het gestuntel van de bussen en campers die elkaar tegen komen in de haarspelden. Blijft leuk om te zien😂
De pas loopt naar beneden om vervolgens weer na het episch centrum zijn weg al slingerend naar boven te vervolgen. Hoe hoger hoe mistiger. Prachtig. Dit siert Noorwegen net zo goed. Boven de mist komt de zon in eens te voorschijn en worden restanten gletsjer duidelijk zichtbaar. Korte foto stop en verder. Wat een fantastisch gebied. Vorig jaar kwamen we van de andere kant en zijn we een bezienswaardigheid voorbij gereden. Nu maar eens kijken. Slagbomen en een kassa verpesten het idee al snel en voor 150 Noorse kronen kies ik eieren voor dat geld. Het zou zomaar kunnen dat ik andere leuke wegen tegen kom. We rijden een rust plaats voorbij terwijl ik mij afvraag waar het gravelpad wat we zojuist voorbij reden naar toe zou gaan. Nieuwsgierig als mijn reisgenoot was keren we om en kiezen het hazenpad. Eerst links op. Een splitsing naar rechts nodigde nog meer uit. Een dichter begroeid pad misleid mij en we volgen dit om uit te komen bij een huisje. Op de gravel helling moest ik keren. Leuk. Dit had ik geleerd tijdens een offroad training van Endurofun. Met het voorwiel tegen de helling laat ik het blok afslaan en de versnelling in zijn 1. Linker voet aan de grond en rechts bij de achterrem. Door de koppeling in te knijpen rolt de motor gecontroleerd terug en laat ik de achterkant links op rollen om vervolgens rechtsom weg te rijden.
Het gravelpad volg ik terug. Waar ik naar boven was gereden rijden we nu rechtdoor. Dat zag er niet alleen avontuurlijker uit, maar was het ook. We hobbelen over dit pad. De zon doet mij besluiten de regenkledig uit te doen.

Uiteindelijk verlaten we dit pad en gaan terug de hoofdweg op langs het waanzig mooie blauwe water. Waarom zou dit zo blauw zijn? Morgen maar eens vragen aan de gids van Jostedalsbreen.

Waar ik mij vandaag ook weer over verwonder: wie heeft het bedacht om hier een weg te asfalteren? Hoeveel asfalt en hoeveel vrachtwagens moeten hier niet voor nodig zijn geweest. Hoe krijg je dit verzonnen en mensen ervan overtuigd dat dit een goed idee was. Gravel was ook prima geweest hoor. In mijn ogen ben je geen arm land als je zoiets doet. Het lijken mij geen wegen om olie over te transporteren. Lijkt mij verre van economisch. Die vrachtwagen heeft zijn tankoplegger zelf al leeg als hij van het gemaal naar de raffinaderij moet. Maja, om de wegen dan maar helemaal niet te gebruiken is ook weer ondankbaar dus rijden wij er maar even overheen. Niet heel erg vervelend.

Overigens groeten alle motorrijders hier elkaar wel heel vriendelijk. Zo raakte ik gister met eentje aan de praat die van de Geiranger afkwam en onderweg was naar de Noordkaap. Een tripje van 7000 km in 3 weken. Je hebt altijd baas boven baas natuurlijk.
We besluiten, althans, ik besloot, even alle indrukken een plek je te geven onder het genot van een slap bakje cappucino. Ik hou mijn hart nog even vast als een Noorse Mercedes achteruit zet bij het tankstation. ZE rijd akkelig dicht richting mijn dierbare. Of ze de term boem is hoo begrijpt vraag ik me af.

We gaan verder. Nog 170 km tot de Gletsjer

Tja, ik ben even stil en geef me over aan de indrukken die veel gedachten bij me los maken. Een paar tellen geleden nog vol lol en plezier en nu het einde van het pad. Ik stop en stap af. Het heeft even tijd nodig voordat ik wat koffie kan maken. Ik loop wat rond en denk na over het leven. Ik pink een traantje weg. Enerzijds over het moois wat me allemaal over komen is, anderzijds over de offers die ik heb mogen brengen. Wetend dat er veel mensen zijn die deze omgeving, ervaring en beleving niet kunnen mee maken om wat voor reden dan ook. Ik besef me dat ik mij een gelukkig mens mag noemen. Misschien wel zelfs zeer gelukkig. De koffie is bijna klaar en ik besluit de brok in mijn keel weg te spoelen met een bakkie troost. Heel mooi en bijzonder dit.
Zometeen snel verder en genieten met een lach van oor tot oor.

We vervolgen onze weg via de 55 richting Sogndal. Wat heb ik mij zelf een plezier gedaan met deze route. Slingerend gaat het berg op en af. Ik ben totaal mijn oriëntatie kwijt. Ik was onderweg nog even gestopt bij een rivier om daar rond te snuffelen. Hoe dichter ik bij het water kwam hoe drasserig. Snel terug naar boven met mij Wad laarzen nog aan de voeten. Eigenlijk kun je hier in elke bocht wel stoppen om rond te gapen. Adembenemend omschrijft nog niet genoeg de schoonheid van dit landschap. Hier kan Bob Ross nog een puntje aanzuigen. Tijdens de afdaling rijd er een Roemeen voor mij met zijn BMW. Die zie je hier als meeste rijden. De zware BMW 1200 van RT tot GS. Hij heeft kennelijk muziek aan, aan het bewegen van zijn helm en voeten te zien en lijkt behoorlijk in zijn sas. We treffen elkaar bij het tankstation weer. Niet dat hij mij leek te begrijpen, maar oke. We hadden allebei plezier in het rijden van deze wegen. En dat is toch wat telt.
We vervolgen via de 64 die uiteindelijk leid tot Jostedal. Mijn reisgenoot wilt nog even de grindbak in om te spelen waarna we verder knorren. Rechts zie ik in eens een bruggetje. Daar moet ik even naar toe. Helaas niet bereikbaar per motor. De laatste km gaan voortvarend langs het helder blauwe kolkende water af. Er liggen op de hele route verschillende kraftverken. Kracht centrales.
266 km gereden waar ik mijn motorhandschoenen aan vol had. Fantastische tocht.
Ik ga inchecken op de camping aan de voet van de gletsjer. Een oud vrouwtje zit aan de receptie. Er is nog plaats begrijp ik. Er komen uit haarmond net zoveel Engelse woorden als uit mij Noorse woorden. Ik reken 10 euro af voor 1 nacht en 5 euro voor de douche wissel ik in voor een handje kronen om eindelijk weer eens te kunnen douchen. Naast het echtpaar met hun BMW GS op de camping zet ik mij neer met mijn kamp. Naast hun motor is mijn reisgenoot maar een kinderfiets die je niet moet onderschatten in zijn volwassenheid.
Ik wacht nu tot de pasta gaar is. Het word tijd voor een goede bodem en ook een stevige nachtrust. Het is kans dat ik hier 1 nacht blijf of morgen nog een nachtje bij boek. Als de hike in de ochtend te volbrengen is wil ik morgenmiddag misschien weer verder rijden om weer een wildkampeer plek te zoeken. De volgende halte is Trolltunga. 337 km vanaf hier. Een trip die ik ook liever wil opknippen. Zeker als dit weer aanhoud. Trolltunga is een erg smalle bergpas naar boven waar veel verkeer komt. Ook tegemoet. Er schijnt daarboven nog een hike te zijn. Had ik vorig jaar niet meteen in de gaten. Dit jaar dus kijken of het er in zit. Deze vakantie is echt hike en bike.

Het echtpaar langs mij is Frans. De man kwam met zijn E-smoker in zijn hand naar mijn motor gelopen en complimenteerde mij met deze geweldige motor. Hij spreekt zelf gebrekkig Engels. Just a petit pu. Dat is al meer dan dat ik Frans kan. Ik zou natuurlijk weer een flauw woord grapje kunnen maken nu. Maar die is te voor de hand liggend.
Ik noem mijn buurman voor het gemak maar even Frans. Hij vind zijn eigen motor net een Truck. Zo groot als dat ding is. Tja, zelf gekozen toch? Wel fijne motor voor 2 personen en toegegeven; Motorrijden is emotie. Ook zijn fiets mag gezien worden. Zijn vrouw hebben we het niet over gehad😂

Er komen nog steeds mensen binnen op de camping hier. Sommige zwengelen nog de bbq aan om mij jaloers te maken.
Kampvuur maken mag hier helaas niet. Dus dat word vervelen vanavond. Morgenvroeg even naar de winkel op de hoek voor een ontbijt. En minder sterke koffie maken. Deze is te veel van het goede. Misschien vandaar het matige slapen?
Op de achtergrond hoor ik de klanken van Frans zijn muziek. Toepasselijk: Frans. En dan niet die van Bauer🤪

Overigens klonk de dame van het live concertje gister bij de Trollstigen ook zeer bijzonder. Wel Noors. Maar klonk prettig in de oren.
Ik denk dat ik dadelijk maar wat ruw beeld materiaal van het filmen ga bekijken.